Ξέρω η επικαιρότητα επιτάσσει να ασχολούμαστε με το σε ποιο συρτάρι έκλεισε το στόμα του ο Βενιζέλος, αλλά το μυαλό μου αυτές τις μέρες γυρίζει γύρω από τον Σταύρο.
Ο Σταύρος από μικρός ήθελε να γίνει δημοσιογράφος. Όχι κάποιος τυχαίος. Ήθελε να γίνει δημοσιογράφος της ποιότητας, όχι από εκείνους τους επί ταυτά, αλλά από εκείνους ξέρετε τους εναλλάξ. Από εκείνους μωρέ που θαυμάζουν αυτούς που τρώνε απ' τη λαδόκολλα και εκθειάζουν τον τρόπο με τον οποίο γλείφουν τα δάχτυλα από τα μόλις κατασπαραγμένα κοψίδια, αλλά αυτοί δεν το κάνουν ποτέ; Α γειά σου από εκείνους!
Ο Σταύρος λοιπόν, είχε από μικρός ένα όνειρο. Να κάνει εκπομπές βαρύγδουπων θεμάτων και να τους αφαιρεί το νόημα. Όταν θα του τελείωναν τα βαρύγδουπα θέματα, αποφάσισε να παίρνει συνεντεύξεις από κουλτουροσταρ. Να παίρνει συνεντεύξεις είπα; Λάθος μου, επαναδιατυπώνω. Αποφάσισε να τους καλεί για να κάνουν μονόλογο όσο αυτός με το σημειωματάριο ανά χείρας γράφει ειπωμένες σκέψεις και ατάκες και εσύ να μένεις να αναρωτιέσαι: αφού βιντεοσκοπείται ο μονόλογος, γιατί σημειώνει; Η ερμηνεία είναι διττή, όπως διττός είναι ο ίδιος. Από τη μία μην ξεχνάτε ότι είναι δημοσιογράφος και κάθε δημοσιογράφος που κάνει ρεπορτάζ, οφείλει να έχει σημειωματάριο και από την άλλη αφού είδε ότι η κουπ της Ντένης Μαρκορά και το "Μαρούσκα σημείωνε" δεν συντάσσονται στο εναλλάξ προφίλ του, υιοθέτησε εκείνο το αλησμόνητο πρότυπο του λαϊκού παιδιού του Θανάση του υδραυλικού από το Λαβ Σόρρυ και ψάχνει να βρει αντώνυμα, όσο ο κουλτουροσταρ -συνήθως οκλαδόν με το πλακάκι να του παγώνει τον κώλο- καταθέτει τα σώψυχά του. Τα ανάκλινδρα δίνουν τη θέση τους σε σκοτεινά πρώην βιομηχανικά τοπία και το πλακάκι αντικαθίσταται με ανεπίχριστο μπετόν και συ μένεις να εύχεσαι να ήταν αρμέ και να γλιστρούσε μια χαλυβόβεργα στα ενδότερά τους. Άλλες φορές οι βιομηχανικές εγκαταστάσεις δίνουν τη θέση τους σε πατσατζίδικα κάποια μεταμεσονύχτια ώρα στο κέντρο της Αθήνας, όταν το θέμα επιβάλλει φορτηγατζήδες για κομπάρσους και ο κώλος αποζητά μια ψάθινη καρέκλα να αεριστεί μετά τις μπουκοβοϊστορίες και τις ρετσινιασμένες αναλύσεις γύρω από το αιώνιο δίλημμα πατσάς ή ποδαράκι; Και όσο εκείνος επιχειρηματολογεί με επικλήσεις σε άγνωστες αυθεντίες για την ζωτικότητα του σκορδοστουπιού, ο φορτηγατζής στο πίσω πλάνο με τη ροχάλα στο στόμα που κρατάει από τακτ προσπαθεί να δώσει απάντηση στο δικό του δίλημμα: Να τον φτύσω τώρα ή μετά;
ΥΓ: Οποιαδήποτε ομοιότητα με το Αχ, Σοφία είναι τυχαίως σκόπιμη και σκoπίμως τυχαία.
Επιτέλους κάποιος έγραψε αυτό που σκεφτόμουν τόσο καιρό..Βαρέθηκα όλο το χειμώνα να βλέπω κάθε τσόλι να δίνει "συνέντευξη" στον Σταύρο και ύστερα το Λαζόπουλο να του λέει μπράβο και να προβάλει κομμάτια της εκπομπής του, ως υποδείγματα δημοσιογραφίας..Ο Σταύρος, όπως κάθε δημοσιογράφος που σέβεται τον εαυτό του, ξέρει να εκμαιεύει από τον καλεσμένο του πληροφορίες που κάνεις άλλος μέχρι σήμερα δεν μπόρεσε. Όπως π.χ που γεννήθηκε και με τι μισθό ζει ο καντινιέρης της γνωστής διαφήμισης..Περιμένω το επόμενο άρθρο σου Σαρδελού!! Χάρηκα που σε διάβασα :)
ΑπάντησηΔιαγραφή