Αύγουστος κι η μύγα σύννεφο κι ο τόπος ζέχνει. Δανεισμένος από τους γονείς σου στους δυο φορές γονείς σου, που έχουν λησμονήσει τι θα πει παιδί κι εσύ καλείσαι να τους το θυμίσεις. Οδηγίες σαφείς κατά τη διαδρομή: εσύ θα τρέξεις στην αγκαλιά του παππού κι εσύ στης γιαγιάς. Ύστερα ξεχνούσαν πάντα να πουν μπορείτε να τους κάνετε το βίο αβίωτο για ένα μήνα.
Πάντα μου προκαλούσε δέος το εκτόπισμα της βάβως. Ξέρετε που λένε ότι κάποια πράγματα όσο είσαι μικρός σου φαίνονται μεγαλύτερα απ΄όσο στην πραγματικότητα είναι; Δεν ισχύει! Θυμάμαι που μια φορά μου είχε πει ότι ζύγιζε 100 κιλά, και όταν μαθαίναμε στο δημοτικό για τα κιλά και τους τόνους, τα πάντα τα σύγκρινα με τη βάβω. 1.000 κιλά = ένας τόνος = 10 βάβες
Η καλύτερη στιγμή της ημέρας ήταν όταν κατηφορίζαμε για τα γίδια. Η χειρότερη όταν ανηφορίζαμε. Ενώ αγκομαχούσαν και τα εκατό κιλά της εσύ έφερνες στο νου το τραγούδι με τον Διγενή που σου 'μαθε η δασκάλα: ο Διγενής ψυχομαχεί κι η γη τονε τρομάζει. Έκτοτε τη βάβω την έβλεπα σαν τον Διγενή. Όταν θυμόμουν ότι είναι άνθρωπος κι όχι δημοτικό τραγούδι, έτρεχα στην κορυφή να αφήσω τις καρδάρες και γύριζα πίσω με ικανότητες ρυμουλκού για να ξεκινήσουμε μαζί το ατέρμονο ταξίδι της επιστροφής. Είναι από αυτές τις παιδικές τραυματικές εμπειρίες, που μεγαλώνοντας δε σε αφήνουν να δεις ολόκληρη μια ταινία του Αγγελόπουλου, αφού το έργο το έχεις ξαναδεί.
Σχεδόν καθημερινά συναντούσαμε στο δρόμο τη Χριστίνα κι εγώ έκλεινα τη μύτη μου πολύ πριν πλησιάσει γιατί η μυρωδιά από τα γίδια την είχε καταπιεί. Τότε ήταν που έμαθα ότι η Χριστίνα είχε τραγί στο δικό της μαντρί και γι' αυτό βρωμούσε τόσο και ξεκίνησα στις προσευχές μου να ευχαριστώ το θεούλη που η βάβω δεν έχει. Ξέρετε που λένε ότι μια μυρωδιά μπορεί να προκαλέσει την ανάσταση μιας ανάμνησης; Ε εμένα από τότε μου συμβαίνει το αντίθετο. Όταν ακούω το όνομα Χριστίνα η ρινική μου κοιλότητα κατακλύζεται από τραγίλα.
Και τότε η βάβω, εγώ κι η Χριστίνα περιμέναμε ένα φορτηγό με κάτι μεγαλύτερες καρδάρες από της βάβως και της Χριστίνας να τους δώσουμε το γάλα. Αυτοί σημείωναν σε ένα χαρτί πόσα κιλά ήταν το γάλα και μοίραζαν λεφτά. Το φορτηγό και το διακριτικό σήμα Δωδώνη που έφερε στο πίσω μέρος του απομακρύνεται μαζί με το χυμό των μασταριών της αγαπημένης γίδας της βάβως της Χιονάτης, που ήταν και αναδεχτή μου.
Και η Δωδώνη μαθαίνεις πουλιέται και είναι αδύνατον να μη θυμηθείς τη Χριστίνα.. Τη σκέφτεσαι να περιμένει αύριο τη Δωδώνη..
Μελαγχολικό και συγχρόνως ανησυχητικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤις αναμνήσεις από το χωριό σου, όπου οι γείτονες περίμεναν με υπομονή το φορτηγό της Δωδώνης για να δώσουν την παραγωγή τους και να πάρουν τα προς το ζην, διαδέχονται οι φόβοι για το μέλλον μίας εταιρείας που είναι στενά συνδεδεμένη με τη σύγχρονη πορεία και ανάπτυξη της Ηπείρου.
Ας είμαστε αισιόδοξοι τουλάχιστον...Ποτέ δεν ξέρεις...
Οι αναμνήσεις σου και οι σκέψεις σου μου προκαλούν συγκίνηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχουμε ακριβώς τα ίδια βιώματα.
Η Λένη που τα χέρια της είχαν κλείσει από το άρμεγμα, ο μπαρμπα Βρυσθένης πάνω στο άλογο να μαζέψει το κοπάδι του και η έρμη η χήρα παπαδιά να μαζέψει το λιγοστό της γάλα για τη Δωδώνη.
Και πίσω από αυτούς ένα ολόκληρο χωριό, μια μικρή κοινωνία.
Από τους κόπους αυτών μεγάλωσαν γενιές.
Θέλω να ελπίζω πως είναι η αρχή για κάτι νέο..
Νέοι, μορφωμένοι και "γραμματιζούμενοι" να αναλάβουν πρωτοβουλίες για μία νέα "Δωδώνη" .
Σε χαιρετώ και περιμένω το επόμενο σου άρθρο με ανυπομονησία!
Θέλω να καταγγείλω οτι υπήρχε συγκεκριμένος λόγος που η Χριστίνα μύριζε τόσο πολύ τραγίλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒίωσα τη -κυριολρκτικά- " τραγική " τύχη της παρενόχλησης.
Μικρο και άγουρο μου κατσικώθηκε" η εν λόγω "κυρία"... το τι κέρατο εφαγε ο αντρας της απο μένα ..δε λέγεται.
Οσο για τη Δωδωνη ...τι να πω?
Ειτε σε αρμεγουν τα ντοπια ειτε τα ξενα μονοπωλια....το αρμεγμα ειναι αρμεγμα!
Ο τράγος Της Χρστίνας